Inmiddels heb ik al veel gesprekken gehad met de therapeut, Mark, familie en vrienden.
Ik wil zo graag de rust krijgen, alles los kunnen laten en echt gaan leven, genieten.
Maar het lukt me niet… ik kan tegenover iedereen doen alsof het goed met me gaat, toneelspelen heb ik de afgelopen jaren goed geleerd. Niemand hoeft te merken dat het niet goed gaat, dus doen we maar door, leuk, gezellig, niks aan de hand.
(Mijn muur is dus nog echt niet afgebroken, en staat nog huizenhoog en sterk.)
Met mijn verstand ga ik bedenken dat ik alle babyspullen moet gaan verkopen, hup alles het huis uit. Het levert zo veel verdriet op, misschien helpt dit om alles los te laten.
Het gaat niet meer, we kunnen niet nog een keer het traject in.
Onze relatie heeft er helaas ook al zo veel mee geleden, dit is niet goed. het voelt niet goed.
Maar hoe kom ik hier ooit goed uit?
In augustus gaan we samen op vakantie naar Ameland, even opladen en uitwaaien.
Tijdens deze vakantie praten we veel. We zijn zo ontzettend dankbaar voor onze Vik.
En genieten daar zo samen…. Ik kan me er in vinden dat we altijd met z’n 3tjes blijven.
Het voelt goed, we zijn compleet. We hebben het gezin waar we zolang alleen maar van konden dromen, het is goed. Deze vakantie doet ons goed.
Nu werken aan onze relatie, die willen we zo graag goed houden, voor ons, voor Vik !!
Het gaat met flinke ups en downs, maar we komen er wel.
Dan wordt het september, ik heb al weer een aantal gesprekken met de therapeut gehad.
Maar er komt ineens een kronkel in mijn hoofd…. een ingeving… een onderbuik gevoel.
“Ik moet nog een keer het traject in, het moet en zal lukken” ik weet het zeker.
Deze komt echt als donderslag bij een heldere hemel…..
Ik dacht dat ik het afgesloten had, of daar toch in ieder geval goed naar op weg was, maar blijkbaar dus toch niet…. maar er is geen mogelijkheid meer toch? Ik besef me ineens dat daar veel onduidelijkheid over bestaat. We zijn zo in ons verdriet opgegaan, we waren leeg, op, klaar met strijden. Maar er zit nu een stemmetje in mijn hoofd, daar moet ik naar luisteren.
Met lood in mijn schoenen ga ik naar Mark….
“Schat, wat zou je ervan vinden als ik toch nog eens naar het ziekenhuis bel, kijken wat er nog mogelijk is voor ons? Ik denk dat we het toch nog een keer moeten proberen, dit gaat hem worden, ik voel het! Lees verder