Inmiddels heb ik al veel gesprekken gehad met de therapeut, Mark, familie en vrienden.
Ik wil zo graag de rust krijgen, alles los kunnen laten en echt gaan leven, genieten.
Maar het lukt me niet… ik kan tegenover iedereen doen alsof het goed met me gaat, toneelspelen heb ik de afgelopen jaren goed geleerd. Niemand hoeft te merken dat het niet goed gaat, dus doen we maar door, leuk, gezellig, niks aan de hand.
(Mijn muur is dus nog echt niet afgebroken, en staat nog huizenhoog en sterk.)

Met mijn verstand ga ik bedenken dat ik alle babyspullen moet gaan verkopen, hup alles het huis uit. Het levert zo veel verdriet op, misschien helpt dit om alles los te laten.
Het gaat niet meer, we kunnen niet nog een keer het traject in.
Onze relatie heeft er helaas ook al zo veel mee geleden, dit is niet goed. het voelt niet goed.
Maar hoe kom ik hier ooit goed uit?

In augustus gaan we samen op vakantie naar Ameland, even opladen en uitwaaien.
Tijdens deze vakantie praten we veel. We zijn zo ontzettend dankbaar voor onze Vik.
En genieten daar zo samen…. Ik kan me er in vinden dat we altijd met z’n 3tjes blijven.
Het voelt goed, we zijn compleet. We hebben het gezin waar we zolang alleen maar van konden dromen, het is goed. Deze vakantie doet ons goed.
Nu werken aan onze relatie, die willen we zo graag goed houden, voor ons, voor Vik !!
Het gaat met flinke ups en downs, maar we komen er wel.

Dan wordt het september, ik heb al weer een aantal gesprekken met de therapeut gehad.
Maar er komt ineens een kronkel in mijn hoofd…. een ingeving… een onderbuik gevoel.
“Ik moet nog een keer het traject in, het moet en zal lukken” ik weet het zeker.
Deze komt echt als donderslag bij een heldere hemel…..
Ik dacht dat ik het afgesloten had, of daar toch in ieder geval goed naar op weg was, maar blijkbaar dus toch niet…. maar er is geen mogelijkheid meer toch? Ik besef me ineens dat daar veel onduidelijkheid over bestaat. We zijn zo in ons verdriet opgegaan, we waren leeg, op, klaar met strijden. Maar er zit nu een stemmetje in mijn hoofd, daar moet ik naar luisteren.

Met lood in mijn schoenen ga ik naar Mark….
“Schat, wat zou je ervan vinden als ik toch nog eens naar het ziekenhuis bel, kijken wat er nog mogelijk is voor ons? Ik denk dat we het toch nog een keer moeten proberen, dit gaat hem worden, ik voel het! Lees verder →

We hebben er de hele week een heel goed gevoel over. Het voelt goed, dit zou zo maar eens waar kunnen zijn, een broertje of zusje voor Vik. Stiekem fantaseren we er al een beetje over. Hoe leuk & bijzonder zou dat zijn? Nog een klein wonder?
Maar aan de andere kant weten we ook dat het ‘te mooi om waar te zijn’ is.
Echt heel veel geluk hebben we in deze niet altijd gehad, maar toch blijven we altijd positief. We weten immers ook dat het wel kan. Dat helpt ons ook wel om de hoop te houden. Ondanks dat het zo goed voelde en we er veel vertrouwen in hadden,
gaat het helaas naar een goede week toch weer mis.

Ik ben op het werk en merk dat het misgaat. Wat een ontlading, zo veel verdriet, leegte, pijn, ik voel alles door elkaar. Ik wil naar huis, bij mijn gezin zijn. Zo fijn dat dit op deze momenten mogelijk is. Die avond zijn we met ons gezinnetje samen, we huilen, praten, gewoon even samen zijn.
Het besef dat dit onze laatste cryo was komt hard aan, dit was het.
Als we nu nog een tweede kindje willen, zullen we weer van voor af aan beginnen.
Een heel nieuw traject vol met spanningen, pijn, spuitjes, hormonen, verdriet, hoop en angst. We hadden zo gehoopt dat ons het hele traject nog een keer bespaart zou blijven.
Verdriet, boosheid, angst, het voelt ook als een soort falen, waarom willen de embryo’s toch steeds niet innestelen?
Wat was het mooi geweest als we zwanger waren geworden via deze cryo’s, de soort tweeling broertjes/zusjes van Vik. Dit was zo bijzonder geweest en fijn natuurlijk.

Lees verder →

Het is begin 2017, onze zoon Vik wordt bijna 1 jaar, jeetje wat is het eerste jaar snel gegaan. Ik herinner me als de dag van gisteren dat hij geboren werd, dat eerste huiltje, de eerste keer dat we je zagen, het is en blijft zo bijzonder. Wat zouden we dat nog graag een keer meemaken.
Mark en ik beginnen langzaam weer te denken en praten over een tweede kindje.
Nooit hadden we gedacht hier over na te kunnen denken, we zijn immers zo gezegend met een gezonde zoon. Dit had ook heel anders kunnen verlopen, daar zijn we ons heel erg van bewust.
Maar hoe mooi en bijzonder zou het zijn om Vik een broertje of zusje te kunnen geven.
Het idee alleen al maakt ons zo trots en blij.

We hebben nog 4 cryo’s die op ons liggen te wachten in het ziekenhuis, uit de vorige ICSI behandeling, dezelfde als waar Vik uit onstaan is. Hoe bijzonder zou dat zijn?
Eerst hebben we een verwijzing van de huisarts nodig, voelt vreemd, maar als de regels zo zijn, dan is het zo. Ik bel de huisarts en vertel dat we voor een tweede kindje willen gaan. Gelijk stuurt hij een verwijsbrief door naar de afdeling fertiliteit. Al snel worden we gebeld en mogen we starten met de eerste cryo poging, zo fijn!
Lees verder →